O zamanlar her şey çok güzeldi. İnsanlar samimi, İnsanlar duyarlı ve tüm Türkiye birlikte ağlayıp birlikte gülen kocaman bir aileydi. Hep birlikte güldüğümüz, hep birlikte ağladığımız acıları da sevinçleri de, yokluğu da ve varlığı da paylaştığımız günlerdi.
İşte tam da o günlerde; Öyle bir insan düşünün ki; Tüm Türkiye'yi ağlatırdı. Ama bu ağlamalar mutluluktandı. Bir Türk evladı; NAİM SÜLEYMANOĞLU...
Kazandığı madalyalarla, kırdığı rekorlarla, tarihe altın harflerle yazdırdığı başarılarıyla ama en çok ayyıldızlı bayrağımızı göndere çektirmesiyle ve tüm Dünya'ya İstiklal Marşımızı dinletmesiyle hepimizi mutluluktan ağlatırdı...
O güzel insan şimdi bizi gidişiyle ağlatıyor. Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun...
Keşke şimdi yine o günlerdeki, o çocukluğumuzdaki gibi velhasılı kelam Dünyanın yükünü bizim için, Aziz milletimiz için kaldıran Naim Süleymanoğlu gibi oğullarımız ve kızlarımız olsa ve biz yine onların bize yaşattığı o güzel duygularla, iliklerimize kadar hissettiğimiz o büyük onurlu başarılarla hep birlikte sevinçten ağlasak...
