Bazen çok güzel şey düşünür insanlar. Bu güzelliği paylaşmak ister sözle, yazıyla ve şiirle. Bu güzelliğin için bir de masumane çocuklar var ise. Yakın bir zamanda 9-10 yaşlarında bir çocukla konuşma fırsatım oldu.
Konuştuğumuz şey klasik şeyler. Okuyor musun? Kaçıncı sınıfsın? Gibi gibi sorular ve can alıcı soru ileri ye dönük hayallerin nedir diye sorduğumda;
Şuan büyüklerin bile vermediği cevap ……
Ben mutluyum benim gibi tüm çocukların mutlu olması
Ve her mutlu olan anne ve babalarında; savaş, işkence ve evlerinden yurtlarından sürgün edilmiş tüm çocukların benim gibi mutlu olmalarını ve büyüklerimizin bunun için dua etmesini hayal ediyorum dedi.
Evet, şunu anladım ki Global dünya çocuklarımızın hayallerinde çalmış. Onların çocuk olduğunu unutturmuşuz.
Bunların sebeplerini sayfalarca yazabilirsiniz.
Ben yazamadım. “Betül ÇAKIRIN “ın şiiriyle bir nebze arkadaşın hayallerine ve duasına katkıda bulunabilirim diye umut ediyorum.
Simsiyah gökyüzünde, uçamaz oldu uçurtmam
Unuttular çocuk olduğumu
Üzerime bombalar attılar
Ayaklarım yalın ayaktı
Adımlarım ise küçük
Koşamadım büyükler gibi
Yetişemedim sığınağa
Bombalar patlıyordu bir biri ardına
Bir bomba düştü yakınıma
Çöktüm, gözlerimi sımsıkı yumdum
Ellerimi kulaklarıma götürdüm
Bitti bitti diye bağırdım
Bitmedi biri daha geldi
Ben artık bu dünyada değildim
Ben ne anlardım savaştan
İsterdim masmavi gökyüzü
isterdim salıncakta sallanmayı
Tıpkı tüm çocuklar gibi
